شهید علی قابل

«بنده مخلص برای بهشت عبادت نمی‌کند بلکه برای ذات مقدس او عبادت می‌کند.»

متن کامل دستنوشته در «ادامه مطلب»

به نام خدا

هر چه فکر کردم مناسب دیدم که درباره معاد صحبت کنم بهتر است. در آیه‌ای از مصحف شریف می‌خوانیم:

یَا اَیَّتُهَا النَّفسُ المُطمَئِنَّه اِرجِعی اِلی رَبِّک راضِیَّه مَرضِیَّه فَادخُلی فِی عِبادِی فَادخُلی جَنَّتِی

ای نفس آرام‌گیرنده به نام خدا! بازگرد به سوی پروردگار راضی و خشنود و داخل شو در صف بندگانم و داخل شو در بهشت

این آیه از انسان می‌خواهد که به سوی پروردگار خود بازگردد. منظور از این بازگرد، این است که خود را آماده کن که بعد از پایان رسیدن عمر به سوی پروردگار بازگردی، نه اینکه خود را بکشی و در ادامه می‌گوید که راضی و خشنود که بعضی گفته‌اند که این راضی و خشنود را خدا به خود می‌گوید که با بنده دل آرام که از او راضی است و بعضی هم گفته‌اند که بنده راضی و خشنود باشد که در دو حالت انسان باید از معاصی دوری کند. چرا که خدا هنگامی از انسان راضی است که بنده معصیت‌کار نباشد و بنده هنگام مرگ موقعی خشنود است که معاصی انجام نداده و به رحمت خدا امیدوار است و در ادامه می‌گوید که داخل شو در صف بندگانم و داخل شود در بهشت. یعنی خدا از کسی که راضی شد او را به بهشت ابدی که نهرها از زیر آن جاری است، داخل می‌کند.

بنده مخلص برای بهشت عبادت نمی‌کند بلکه برای ذات مقدس او عبادت می‌کند و هیچ انتظاری از خدا راجع به بهشت ندارد و همینطور حضرت علی می‌فرماید:

«خدایا! اگر مرا به جهنم هم بردی زبانم را از من نگیر تا ذکر تو را بگویم.»

و انسان هم باید همینطور باشد و به قول شاعری:

حدیث روضه نگویم گل بهشت نبویم

جمال حور نجویم، دوان به سوی تو باشم

در آخر از خدا می‌خواهم که ما را هم آنقدر شناخت بهمان بدهد که خدا را فقط برای خود او عبادت کنیم، نه از ترس جهنم و نه از شوق بهشت.

والسلام

علی قابل

۶۴/۱۱/۹

نزدیک دارخوین